Εκδρομή στην Δυτική Μακεδονία ή πως την ξάπλωσα την Triumph ¶
Από: T595 στις 28/07/2008 7:50 μμ.
Ωραία εκδρομή είχα κανονίσει ρε παιδιά! Αναχώρηση Πέμπτη με προορισμό φιλικό σπίτι στο Σκαλοχώρι, ένα χωριό κοντά στην Καστοριά, βόλτες στην τριγύρω περιοχή που είναι πανέμορφη (Πρέσπες, Φλώρινα, Νυμφαίο), παρακολούθηση του τοπικού πανηγυριού που φημίζεται για την ομορφιά του και επιστροφή την Κυριακή στην Αθήνα.
Ξημερώματα λοιπόν Πέμπτης ξεκινάω και η εθνική μέχρι την Λαμία πέρασε γρήγορα, αλλά και βαρετά, έτσι την έκανα για το στροφιλίκι του Δομοκού προς Καρδίτσα. Το πανηγύρι των στροφών κράτησε όμως λίγο, μια και μετά το Νέο Μοναστήρι ο δρόμος περνάει μέσα από τον κάμπο της Καρδίτσας, ενώ γίνονταν και έργα σε μεγάλο μέρος του δρόμου. Το σκηνικό παρέμεινε το ίδιο και μετά την Καρδίτσα, στον δρόμο για τα Τρίκαλα, αλλά μετά δρόμος και τοπίο άρχισαν να με αποζημιώνουν, με αποκορύφωμα την είσοδο στην Καλαμπάκα. Τα Μετέωρα! Όποια ώρα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν τα δεις, δεν παύουν να σε εντυπωσιάζουν.
Το κομμάτι από Καλαμπάκα προς Γρεβενά το ευχαριστήθηκα πολύ! Καλούτσικη άσφαλτος, στροφιλίκι, και όμορφα τοπία. Τα χωράφια με το μόλις θερισμένο στάρι χρύσιζαν μέσα στον πρωινό ήλιο ο οποίος έπαιζε συνέχεια με τα σύννεφα. Τοπία και φωτισμός που ανοίγουν την ψυχή!
Μετά τα Γρεβενά η διαδρομή που διάλεξα αποτελούνταν από αμιγώς αγροτικούς δρόμους που περνούσαν μέσα από μικρά χωριά, άλλα όμορφα και περιποιημένα, άλλα εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους. Πηγαίνοντας λοιπόν από χωριό σε χωριό είδα μια ταμπέλα που έδειχνε τον δρόμο προς το πέτρινο γεφύρι του Ανθοχωρίου. Έχω μεγάλη λόξα με τα τοξωτά πέτρινα γεφύρια μας και έτσι αποφάσισα να λοξοδρομήσω για να πάω να το δω και να το φωτογραφήσω. Τι το ήθελα ο έρμος!
Πλησιάζοντας στο γεφύρι, ξαφνικά εμφανίζεται μια αγέλη από καμιά 15αριά τσοπανόσκυλα, κάτι τέρατα που αν σε πιάσουν δεν την βγάζεις καθαρή και με παίρνουν στο κατόπι, επιταχύνω λίγο εγώ γιατί με πλησίαζαν και ετοιμάζομαι να πάρω μια κλειστή αριστερή, όταν από αριστερά μου πετάγεται σαν βέλος ένα τετράποδο τέρας κανά μέτρο ύψος και καμιά 70αριά κιλά βάρος που μου είχε στήσει ενέδρα κρυμμένο στο χαντάκι και ουσιαστικά μου κλείνει την εσωτερική.
Ξαφνιασμένος, αλλά και χεσμένος από τον φόβο μου, με 15 τέρατα να με κυνηγάνε από πίσω και ένα τέρας να βρίσκεται σε τροχιά αναχαίτισης, ανοίγω την τροχιά μου, βγαίνω από τον δρόμο, τρώω ένα μεγαλοπρεπέστατο γλίστρημα και βρίσκομαι φαρδύς πλατύς "στου χαντάκ'". Και ενώ καθώς έπεφτα πρωτοσέλιδα του στυλ "αγέλη αγριόσκυλων ξεσκίζει μοτοσυκλετιστή" άρχισαν να περνάν από μπροστά μου, αυτά ευτυχώς, έχοντας προφανώς εκπληρώσει την όποια αποστολή τους, σταμάτησαν, γύρισαν την πλάτη και έφυγαν, αφήνοντάς με να προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Ευτυχώς ο φουλ εξοπλισμός που φορούσα έκανε καλά την δουλειά του, οπότε ανοιχτές πληγές δεν υπήρχαν. Το μόνο που πόναγε λίγο ήταν οι καρποί μου, γιατί προφανώς, ενστικτωδώς προέταξα τα χέρια για να μετριάσω το πέσιμο. Με προσπάθεια κατάφερα να σηκώσω και την Αγγλίδα, η οποία, όπως αποδείχθηκε δεν είναι φτιαγμένη για να πέφτει. Ζελατίνα, μούτρο και το κάγκελο που το κρατάει κομμάτια! Το αριστερό μανιτάρι αυτοθυσιάστηκε και κόπηκε. Το αριστερό μαρσπιέ έσπασε. Το πλαϊνό φαιρινγκ και η αριστερή μεριά της ουράς γρατζουνίστηκαν και ράγισαν και το τεπόζιτο απέκτησε μερικές πολύ βαθιές γρατζουνιές. Με λίγα λόγια όλη η αριστερή μεριά της μηχανής κώλος. Κατά τα άλλα καλά... Η μηχανή πήρε μπρος αμέσως, φώτα και λοιπά ηλεκτρικά ΟΚ, οπότε μαζεύω το σπασμένο πατάκι από τα χώματα και ξεκινάω σιγά-σιγά, με το αριστερό πόδι στον αέρα, για να βρω μηχανουργείο να φτιάξω το μαρσπιέ για να μπορέσω να συνεχίσω. Πράγματι, σε διπλανό χωριό βρίσκω ένα μαγαζί με έναν πολύ εξυπηρετικό μάστορα, ο οποίος σε μισή ώρα μου είχε πάλι την μηχανή ετοιμοπόλεμη και έτσι με τα πολλά μπόρεσα να συνεχίσω και να καλύψω τα τελευταία 40-50 χιλιόμετρα που με χώριζαν από τον προορισμό μου.
Οι επόμενες ημέρες κύλισαν με την μηχανή παρκαρισμένη στον κήπο των φίλων κι εμένα να κάνω βόλτες με το αυτοκίνητο και να προσπαθώ να ξεπεράσω τον πόνο που όσο "κρύωνα" είχε αρχίσει να επεκτείνεται από τους καρπούς και τα δάκτυλα, στον αγκώνα και τον ώμο του αριστερού χεριού, τόσο που να με είχε πιάσει ελαφρά ανησυχία για το αν θα μπορέσω να οδηγήσω για την επιστροφή. Τελικά, ευτυχώς, μέχρι την Κυριακή το πρωί ο πόνος είχε υποχωρήσει τόσο ώστε να μπορέσω να επιστρέψω.
Αυτά. Κάποιες φωτό υπάρχουν και θα ανέβουν κάποια στιγμή αργότερα.
Ξημερώματα λοιπόν Πέμπτης ξεκινάω και η εθνική μέχρι την Λαμία πέρασε γρήγορα, αλλά και βαρετά, έτσι την έκανα για το στροφιλίκι του Δομοκού προς Καρδίτσα. Το πανηγύρι των στροφών κράτησε όμως λίγο, μια και μετά το Νέο Μοναστήρι ο δρόμος περνάει μέσα από τον κάμπο της Καρδίτσας, ενώ γίνονταν και έργα σε μεγάλο μέρος του δρόμου. Το σκηνικό παρέμεινε το ίδιο και μετά την Καρδίτσα, στον δρόμο για τα Τρίκαλα, αλλά μετά δρόμος και τοπίο άρχισαν να με αποζημιώνουν, με αποκορύφωμα την είσοδο στην Καλαμπάκα. Τα Μετέωρα! Όποια ώρα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν τα δεις, δεν παύουν να σε εντυπωσιάζουν.
Το κομμάτι από Καλαμπάκα προς Γρεβενά το ευχαριστήθηκα πολύ! Καλούτσικη άσφαλτος, στροφιλίκι, και όμορφα τοπία. Τα χωράφια με το μόλις θερισμένο στάρι χρύσιζαν μέσα στον πρωινό ήλιο ο οποίος έπαιζε συνέχεια με τα σύννεφα. Τοπία και φωτισμός που ανοίγουν την ψυχή!
Μετά τα Γρεβενά η διαδρομή που διάλεξα αποτελούνταν από αμιγώς αγροτικούς δρόμους που περνούσαν μέσα από μικρά χωριά, άλλα όμορφα και περιποιημένα, άλλα εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους. Πηγαίνοντας λοιπόν από χωριό σε χωριό είδα μια ταμπέλα που έδειχνε τον δρόμο προς το πέτρινο γεφύρι του Ανθοχωρίου. Έχω μεγάλη λόξα με τα τοξωτά πέτρινα γεφύρια μας και έτσι αποφάσισα να λοξοδρομήσω για να πάω να το δω και να το φωτογραφήσω. Τι το ήθελα ο έρμος!
Πλησιάζοντας στο γεφύρι, ξαφνικά εμφανίζεται μια αγέλη από καμιά 15αριά τσοπανόσκυλα, κάτι τέρατα που αν σε πιάσουν δεν την βγάζεις καθαρή και με παίρνουν στο κατόπι, επιταχύνω λίγο εγώ γιατί με πλησίαζαν και ετοιμάζομαι να πάρω μια κλειστή αριστερή, όταν από αριστερά μου πετάγεται σαν βέλος ένα τετράποδο τέρας κανά μέτρο ύψος και καμιά 70αριά κιλά βάρος που μου είχε στήσει ενέδρα κρυμμένο στο χαντάκι και ουσιαστικά μου κλείνει την εσωτερική.
Ξαφνιασμένος, αλλά και χεσμένος από τον φόβο μου, με 15 τέρατα να με κυνηγάνε από πίσω και ένα τέρας να βρίσκεται σε τροχιά αναχαίτισης, ανοίγω την τροχιά μου, βγαίνω από τον δρόμο, τρώω ένα μεγαλοπρεπέστατο γλίστρημα και βρίσκομαι φαρδύς πλατύς "στου χαντάκ'". Και ενώ καθώς έπεφτα πρωτοσέλιδα του στυλ "αγέλη αγριόσκυλων ξεσκίζει μοτοσυκλετιστή" άρχισαν να περνάν από μπροστά μου, αυτά ευτυχώς, έχοντας προφανώς εκπληρώσει την όποια αποστολή τους, σταμάτησαν, γύρισαν την πλάτη και έφυγαν, αφήνοντάς με να προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Ευτυχώς ο φουλ εξοπλισμός που φορούσα έκανε καλά την δουλειά του, οπότε ανοιχτές πληγές δεν υπήρχαν. Το μόνο που πόναγε λίγο ήταν οι καρποί μου, γιατί προφανώς, ενστικτωδώς προέταξα τα χέρια για να μετριάσω το πέσιμο. Με προσπάθεια κατάφερα να σηκώσω και την Αγγλίδα, η οποία, όπως αποδείχθηκε δεν είναι φτιαγμένη για να πέφτει. Ζελατίνα, μούτρο και το κάγκελο που το κρατάει κομμάτια! Το αριστερό μανιτάρι αυτοθυσιάστηκε και κόπηκε. Το αριστερό μαρσπιέ έσπασε. Το πλαϊνό φαιρινγκ και η αριστερή μεριά της ουράς γρατζουνίστηκαν και ράγισαν και το τεπόζιτο απέκτησε μερικές πολύ βαθιές γρατζουνιές. Με λίγα λόγια όλη η αριστερή μεριά της μηχανής κώλος. Κατά τα άλλα καλά... Η μηχανή πήρε μπρος αμέσως, φώτα και λοιπά ηλεκτρικά ΟΚ, οπότε μαζεύω το σπασμένο πατάκι από τα χώματα και ξεκινάω σιγά-σιγά, με το αριστερό πόδι στον αέρα, για να βρω μηχανουργείο να φτιάξω το μαρσπιέ για να μπορέσω να συνεχίσω. Πράγματι, σε διπλανό χωριό βρίσκω ένα μαγαζί με έναν πολύ εξυπηρετικό μάστορα, ο οποίος σε μισή ώρα μου είχε πάλι την μηχανή ετοιμοπόλεμη και έτσι με τα πολλά μπόρεσα να συνεχίσω και να καλύψω τα τελευταία 40-50 χιλιόμετρα που με χώριζαν από τον προορισμό μου.
Οι επόμενες ημέρες κύλισαν με την μηχανή παρκαρισμένη στον κήπο των φίλων κι εμένα να κάνω βόλτες με το αυτοκίνητο και να προσπαθώ να ξεπεράσω τον πόνο που όσο "κρύωνα" είχε αρχίσει να επεκτείνεται από τους καρπούς και τα δάκτυλα, στον αγκώνα και τον ώμο του αριστερού χεριού, τόσο που να με είχε πιάσει ελαφρά ανησυχία για το αν θα μπορέσω να οδηγήσω για την επιστροφή. Τελικά, ευτυχώς, μέχρι την Κυριακή το πρωί ο πόνος είχε υποχωρήσει τόσο ώστε να μπορέσω να επιστρέψω.
Αυτά. Κάποιες φωτό υπάρχουν και θα ανέβουν κάποια στιγμή αργότερα.
SELECT * FROM ForumUsers WHERE Clue > 0
0 rows returned
0 rows returned
Ανανεώθηκε στις 30 Απρ 2020 16:36, διορθώθηκε 1 φορά συνολικά.
